elektromagnetyczny układ
Encyklopedia PWN
fizyka
nauka o budowie oraz właściwościach materii i działających na nią siłach;
[gr. physikḗ ‘przyrodoznawstwo’ < phýsis ‘natura’, ‘przyroda’],
cząstka elementarna nie mająca ładunku elektrycznego, o masie spoczynkowej m0 = 0, momencie magnetycznym m = 0, spinie S = 1ℏ, ℏ = h/2π, a h — stała Plancka (foton jest bozonem), poruszająca się z prędkością światła w próżni c = 299 792 458 m/s;
niemiecki matematyk, astronom, fizyk i geodeta.
Helmholtz 
, ur. 31 VIII 1821, Poczdam, zm. 8 IX 1894, Charlottenburg (obecnie w granicach Berlina),
fizyk, fizjolog i filozof niemiecki, z wykształcenia lekarz.
[hẹlmholc]
Hermann Ludwig Ferdinand von , ur. 31 VIII 1821, Poczdam, zm. 8 IX 1894, Charlottenburg (obecnie w granicach Berlina),
fiz. w teoriach kwantowych liczby charakteryzujące stan stacjonarny układu, np. atomu, jądra atomowego lub cząstki elementarnej;
lampa elektronowa próżniowa przeznaczona do generacji i (lub) wzmacniania mikrofal (generator drgań elektrycznych);
